Heermoes

Heermoes, ook bekend als paardenstaart of rattenstaart, is een veel voorkomende plant die al duizenden jaren wordt gebruikt voor zijn geneeskrachtige eigenschappen. Hier een blik op zijn voordelen, gebruik en eigenschappen!

Oorsprong

Deze vaste plant bloeit al sinds mensenheugenis op aarde! Het lijkt er namelijk op dat zijn verschijning teruggaat tot de oorsprong van de aarde, dat wil zeggen bijna 250 miljoen jaar geleden, zoals blijkt uit talrijke fossielen die in sedimentaire lagen zijn gevonden.

Net als de varens behoort zij tot de groep van de filicofyten, die wordt gekenmerkt door een bijzondere wijze van voortplanting: geen zaden of bloemen voor deze zogenaamde cryptogame planten, maar sporen die door de wind worden verspreid. In de fytotherapie worden de verse of gedroogde stengels gebruikt.

De eerste medicinale toepassingen dateren uit de eerste eeuw na Christus. Plinius de Oudere zei erover: "Zijn aard is zo wonderbaarlijk dat nauwelijks aanraken voldoende is om het bloed van patiënten te doven.

In de oudheid gebruikte Galen het om neusbloedingen te stoppen en gewonde ligamenten en pezen te genezen.

In Europa wordt het sinds de 17e eeuw gebruikt om wonden en ontstekingen te behandelen of nierstenen te verlichten. De Engelse kruidendokter Cupelper beschouwde het als "zeer krachtig om bloed te stoppen, zelfs inwendig, en om zwellingen, hitte en ontstekingen van de private en fundamentele delen van mannen en vrouwen los te maken". In de Ayurvedische (traditionele Indiase) geneeskunde wordt heermoes veel gebruikt om aandoeningen van de urinewegen te behandelen en de Indianen gebruiken het om breuken te lassen en als stollingsmiddel.

Nutritionele voordelen

De meeste geneeskrachtige eigenschappen van heermoes zijn te danken aan het hoge gehalte aan kiezelzuur (salicylzuur), een stof die betrokken is bij de vorming van bindweefsel door de productie van collageen en elastine te stimuleren. Het zou tussen de 5 en 8% bevatten.

Andere bekende actieve bestanddelen zijn zwavel, ijzer, mangaan, kaliumchloride, tannines, antioxiderende flavonoïden (pigmenten), saponine en sporen van alkaloïden (nicotine). Ten slotte bevat heermoes vitamine C (ascorbinezuur).

Voordelen en deugden

Diureticum, behandeling van urine-infecties

Heermoes is door het EMA (Europees Geneesmiddelenbureau) erkend voor zijn werking bij goedaardige aandoeningen van de urinewegen. Deze bondgenoot van de nieren is bijzonder doeltreffend bij de behandeling van urinestenen, nierkolieken en blaasontstekingen en werkt door verhoging van de urinestroom. De diuretische eigenschappen van heermoes worden toegeschreven aan het gehalte aan flavonoïden en saponinen.

Behandeling van oedeem

De Duitse Commissie E erkent het traditionele gebruik van heermoes bij de behandeling van posttraumatisch oedeem. Het kiezelzuur dat het bevat, bevordert het herstel van het bindweefsel en geeft heermoes zijn homeostatische en ontstekingsremmende werking, die essentieel is voor de resorptie van oedemen.

Remineraliserend (breuken, osteoporose)

Ook hier is het silica dat, door de fixatie van calcium op de botten te bevorderen, breekbare botten helpt consolideren, breuken herstelt, kraakbeen beschermt en de symptomen van artrose en osteoporose verbetert.

Huidproblemen (wonden, mondzweren, eczeem)

Het traditionele gebruik van heermoes voor de behandeling van oppervlakkige wonden wordt erkend door het EMA (Europees Geneesmiddelenbureau) en door de Europese Commissie, die het aanbevelen voor lokale toepassing. Het bevordert de genezing, regeneratie en elasticiteit van de huid door de synthese van collageen en elastine te stimuleren.

Versterkt haar en nagels

En het is opnieuw dankzij de werking van silica op de collageen- en elastinesynthese dat heermoes traditioneel wordt gebruikt om broze nagels en verzwakt haar te versterken. Een Italiaanse studie uit 20091 toonde zelfs de doeltreffendheid aan van een vernis op basis van heermoesextract bij de behandeling van gestreepte, misvormde en verzwakte nagels veroorzaakt door psoriatische onychodystrofie.

Dosering

The horsetail can be consumed in several forms according to which the posology will vary:

In decoction: 2 g of aerial parts to make infuse in 150 ml of boiling water during about fifteen minutes. This tea can be drunk three times a day to relieve urinary disorders or applied in the form of a compress to help the healing of wounds.

• In mother tincture: 10 ml 3 times a day
• In fluid extracts: 2 ml 3 times a day
• In capsules: 1 to 2 g 3 times a day with a large glass of water.

Side effects and contraindications

A cure of horsetail can cause slight digestive disorders or seborrheic dermatitis (oily skin, pimples).

In excessive quantities, horsetail can cause a vitamin B1 (thiamine) deficiency, due to the presence of thiaminase (thiamine degradation enzyme) in small quantities in the plant.

Children under 12 years old and pregnant or breast-feeding women should avoid taking horsetail because of the low presence of nicotine in the plant.

Horsetail tends to increase the volume of urine and can cause excessive leakage of potassium, which can increase the toxicity of certain drugs. People under laxative, diuretic treatment or certain treatments to improve heart rhythm disorders should be particularly vigilant and ask their doctor for advice.

References

1. 573-577 Cantoresi F et al (2009) Improvement of psoriatic onychodystrophy by a water-soluble nail lacquer.

Translated with www.DeepL.com/Translator (free version)